Na finiszu

Odkąd pamiętam jako mała dziewczynka zatrzymywałam się przy wystawach sklepowych salonów sukien ślubnych. Zawsze tylko jak widziałam sesje ślubną na wrocławskim rynku , na Ostrowu Tumskim czy przy pergoli krzyczałam aby wszyscy się zatrzymali bo ja muszę iść zobaczyć, przyjrzeć się jak wygląda Pani Młoda. Na każdym weselu brałam udział w oczepinach i nie mogłam się ich doczekać. Na ślubach w kościele stałam i słuchałam przysięgi denerwując się i wyobrażając siebie. Nigdy nie podobało mi się jak ktoś krytykował cokolwiek a tym bardziej powiedział, że Para Młoda wygląda źle . Za równo tydzień wychodzę za mąż . Nie dociera to do mnie i nie mogę sobie nawet tego wyobrazić. Nie wierzę w to, że to ja będę w białej sukni , szła przez kościół a wszyscy będą się na mnie patrzeć. Nie ja będę czekała aż welon spadnie w moje ręce tylko ja nim będę rzucać. Jak zaczynam o tym myśleć to strach, zdenerwowanie i stres paraliżują mnie . Najgorzej stresujące będzie dla mnie moment w kościele, pierwszy taniec i tańce z każdym wujkiem. Większość rzeczy mamy już zapięte na ostatni guzik. Zostało dopięcie spraw organizacyjnych. Dogranie muzyki na poprawiny, gdyż mamy grilla i muzykę puszczamy już sami.Odebranie zapowiedzi, sukienki, zabiegi kosmetyczne i ustalenie listy ciast pieczonych przez rodzinę. Ćwiczenie pierwszego tańca i dokończenie prezencików dla gości. Jestem przerażona, nie wierzę i szczęśliwa. Nie mogę się doczekać. 1,5 roku zleciało mi jak pstryknięcie a tydzień który już za mną leciał jak wieczność. Od poniedziałku mam już wolne, więc jestem ciekawe czy lada moment obudzę się a będzie piątek czy będę odliczała każdą minutę. Jetem ciekawa jak sobie wyobrażacie sobie moją sukienkę i czy spodoba się Wam efekt końcowy i czy będzie wszystko tak jak i ja sobie wymarzyła. Trzymajcie kciuki